Në librin "Ti amo di due amori. Le più belle poesie della tradizione araba, persiana, turca ed ebraicae" botuar nën kujdesjen e Bernard Lewis, (me p ë rkthimet nga arabishtja dhe nga hebraishtja prej Anna Linda Callow, nga persishtja prej Mario Casari, nga turqishtja prej Roberta Denaro, kurse tekstet anglisht i përktheu Annalisa Merlino, ff. XLV-161, me 32 ff. me ilustrime me ngjyra jashtë tekstit, Donzelli editore, 2003, € 23,00, ISBN 88-7989-799-3) ka dhe një poezi të shkurtër (f. 113) prej Yahya di Tashlica poet shqiptar që vdiq më 1575.

Poesia është në turqishte, dhe është një lavdë për fisin e tij shqiptar:

Ja poesia e botuar nga Donzelli:

La mia è stirpe albanese, tutta gente che vive di spada.

C’è da meravigliarsi se quel nobile popolo come i falconi ha casa tra le rocce?

Per chi sia di stirpe albanese questo è il vanto: essere come una gemma racchiusa da pietre.

Ky është përkthimi im shqip:

Unë jam prej fisi shqiptar, popull që jeton me shpatë në dorë.

A është për t’u çuditur nëse ai popull bujar ka shtëpinë e vetë, si petriti, nëpër shkëmbinjve?

Për ata që janë prej fisi shqiptar kjo është mburrja: të jesh si xhevahir i fshehur mes gurësh.

Por Robert Elsie, në Historinë e Letërsisë shqiptare (f. 55) jep të dhëna më të sakta si edhe të njëjtën poezi në verionin origjinal me një përkthim të drejtpërdrejt i cili nga njëra anë largohet mjaft nga versioni i botuar në librin e lartëpërmendur:

“Një shkrimtar tjetër i shekullit të gjashtëmbëdhjetë me prejardhje shqiptare ishte Jahja bej Dukagjini(vd. 1575), i njohur në turqisht si Dukagin-zâde Yahyâ bey ose Tašlicali Yahyâ. Pinjoll i një fisi dukagjinas që banonte në alpet e zhveshura shqiptare në veri të lumit Drin, ai vetë doli nga krahina e Plevlës, tani në veri të Malit të Zi, dhe u dërgua në rini për të shërbyer si jeniçer. Ndryshe nga shumë të rinj shqiptarë të shkolluar në shërbim të Perandorisë Osmane,

nuk e kishte lënë në harresë prejardhjen e tij shqiptare. Në njërën nga vjershat e tij thotë:

Jahja beu ishte ushtar trim e njëkohësisht shkrimtar i guximshëm. Ai nuk kishte frikë t'i dilte kundër opinionit publik ose t'ua prishte qejfin nëpunësve të oborrit me vargun e tij shpesh me frymë polemike. Një herë, i akuzuar nga Veziri i Madh pse kishte guxuar të shkruante një elegji për vdekjen e princ Mustafait, i cili qe ekzekutuar në Konjë nga i ati, sulltan Sulejman Madhështori (sundoi 1520-1566) më 1533, Jahja beu iu përgjigj me zgjuarësi: "Ne e dënojmë me Padishahun, por e vajtojmë me popullin". E prapëseprapë, meqë kishte bërë shumë armiq, e pa më të arsyeshme të tërhiqej në çifligun e tij afër Zvornikut në Bosnjë, ku, plak i moshuar në të tetëdhjetat e me divanin e tij në dorë për ta përfunduar, vdiq më 1575 [983 A. H.]. Nga pesë mesnevî të tij më e njohura është Shâh u gedâ (Mbreti dhe lypësi), për të cilën na thotë se e ka mbaruar brenda jo më shumë se një jave. Kjo poemë e çmuar shumë, e shkruar me vargje

të rregullta, idealizon dashurinë e pastër për një djalosh nga Stambolli me bukuri të rrallë (i dhënë si mbret meqë mbretëron mbi zemrën e tij) nga dashnori i tij i përunjur (i dhënë si lypës për shkak të lutjeve plot dëshirë e mall). Ai ishte edhe autori i një divani gazelesh të përmendur më sipër, që përgjithësisht mendohet se janë më pak origjinale. Një tjetër poet turk me emër ishte i vëllai i Jahja beut, Ahmed bej Dukagjini, i njohur në turqisht si Dukagin-zâde Ahmed bey.”